فاطمه معصومه(س) زینب حضرت رضا(س)است

روزى که کاروان خاندان اهل بیت، در مسیر حرکت از مدینه به مرو راه خود را از ساوه به قم تغییر داد، مسیر تاریخ نیز تغییر کرد و مرکزیت نشر علوم اهل بیت با قلمى از هجرت و با مرکبى از نور ترسیم شد.
آن روز در آن کاروان فاطمه معصومه(ع) حضور داشت، با نویى پرده نشین، اسوه عفاف و علم و عبادت که مى رفت تا با آرام گرفتن در باغ بابلان با چادر نور خود، چراغ راه همه آنانى شود که در عصر ظهور که ازگوشه و کنار جهان به عشق تبلیغ و ترویج دین گرد هم مى آیند و بر آنند تا حجت خدا را در آخر الزمان بر همه عالم تمام کنند. آن روز که موسى بن خزرج اشعرى، بزرگ عالم قم جهاز شتر حضرت معصومه را بر دوش کشید و او را در میان جمعیت استقبال کننده به منزل خویش برد، هیچ کس باور نمى کرد که این کاروان کوچک نه تنها بهار را براى قم بلکه براى همه بشریت تشنه حکمت علوى و فرهنگى‏فاطمى به ارمغان آورد و روزى جاى جاى رد پاى این بانوى دو عالم منبر تدریس علم و عرفان شود.

آن روز شهر قم، شهرى بود با دیوارهاى احاطه شده و مردمى که در معیشت سخت روزگار مى گذراندند؛ شهرى شیعه نشین و مظلوم در میان شهرهاى دیگر جهان اسلام، شهرى دور افتاده و قرار گرفته در طبیعتى خشن که هر کس قصد رفتن به آن را داشت اگر از مسیر کاروانیان نمى رفت آواره بیابان مى شد، آن روز هیچ کس باور نمى کرد روزى رد پاى این بانوى بزرگ شاهراه مسیر کشورى شیعى در عصر ظهور شود و قم نه تنها قلب تپنده ایران شیعى بلکه راهبردى ترین شهر در جغرافیاى علمى و سیاسى جهان گردد. آن روز هیچ کس باور نمى کرد در دل سرزمین شوره زار قم کوثر زلال معرفت جوشیدن گیرد و لطیف ترین و زیباترین گلهاى عرفان و علم و عمل، جهانى را معطر به عطر علم و عدالت محمد آل محمد کند.
آن روز فاطمه معصومه مدت کوتاهى، کوتاهتر از شکفته شدن یک گل مهمان محبت آشیانه اهل بیت عصمت و طهارت نبود اما محبت خود را که از ازل در نهاد سراسر معرفتش به ودیعه نهاده شده بود تا ابد نثار شهر قم و زائران خود کرد، فاطمه معصومه رخت از جهان بر بست، آن روز همه شیعیان به راز گفته امام صادق قبل از تولد این بانو و پیوند قبر او با حرم اهل بیت پى بردند.
اما به راستى این بى بى دو عالم که امروز و در عصر ظهور، با چادرى از نور در شاهراه کشورى شیعى، ضریح‏اش خضر راه هزاران فقیه و فیلسوف و عارف است از چه مقام و منزلتى برخوردار است که ملائک جاروکش صحن و سراى اوست.
براى به تصویر کشیدن مرتبت او همین بس: که حضرت معصومه تنها امامزاده اى است که زیارتنامه او از زبان معصومى جارى شده است و هر زائر کوى او به هنگام زیارت کلماتى را بر زبان مى آورد که از لبان مبارک عالم آل محمد(ص) امام رضا(ع) شنیده شده است آن هم زیارتنامه‏اى که تسبیحات صدیقه طاهره فاطمه الزهرا آغازگر آن است.
براى مقام او همین بس که او را مقام «شفاعت» است «یا فاطمه اشفعى لى الجنه» براى او شأنى است آن هم از سوى خدا «فان لک عنداللّه شأناً من الشأن» که بى شک جز «همان مقامات ولایى نیست»
فاطمه معصومه «محدثه» است و نامش در سلسله روایاتى چشم شیعیان را به نور ولایت روشن مى کند که فاطمه نام دارند و به فاطمه زهرا(س) ختم مى شوند فاطمه دخت موسى بن جعفر(ع) از فاطمه دخت امام صادق(ع) از فاطمه دخت امام محمد باقر(ع) از فاطمه دخت امام زین العابدین(ع) از فاطمه سکینه دختران امام حسین(ع) از ام کلثوم(س) دخت فاطمه زهرا(س) از فاطمه زهرا(س) از پیامبر اکرم(ص) در روز غدیر «من کنت مولا فعلى مولا»
فاطمه معصومه مریم آل محمد(س) است و در عصر و روزگار خود هم کفویى نبود که با او ازدواج کند. فاطمه معصومه(س) زینب رضاست، با این تفاوت که اگر زینب(س) در سوگ امام حسین(ع) نشست اینجا امام رضا(ع) در سوگ معصومه(س) نشست.
و اگر گفته شود فاطمه معصومه(س) تجلى کوثر است و قبر پیداى او آئینه قبر ناپیدا زهرا است، سخنى به گزاف نگفته ایم، چرا که به بزرگان علم و عرفان و جستجوگران قبر حضرت زهرا(س) گفته شد «اراده خداوند چنین رقم خورده است که قبر زهرا(س) پنهان بماند اما خداوند همان مقام و منزلتى که به قبر حضرت زهرا(س) عطا کرده است به قبر فاطمه معصومه(س) نیز بخشیده است.»
قبر فاطمه معصومه(س) تنها تجلى قبر حضرت زهرا(س) نیست، هر کس رو به گنبد او که با چادرى از نور پوشیده شده است مى ایستد و سلام مى کند، سلام او سلام به حضرت حوا نیز هست، سلام او به حضرت مریم، به آسیه، به هاجر، به خدیجه، به فاطمه بنت اسد، به سمیه، به حکیمه خاتون به همه مادران ائمه اطهار و به همه زنانى است که در گردونه‏ى زمان جز بر مدار خورشید نبوت و امامت نچرخیدند و جز در کهکشان علم و عرفان و عفاف سیر نکردند.
به راستى اگر ضریح حضرت معصومه(س) را مصحف معصومه ننامیم پس چرا تلالو نور قبر هزاران فقیه و فیلسوف عارف چون ستارگانى تحت شعاع خورشید عمه سادات است.  

منبع : اندیشه قم